Η ΠΙΤΣΙΛΙΑ
Τρίτη, 21 Οκτώβριος 2008
ΠΟΛΥ ΜΠΙΝΕΛΙΚΙ - ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟ
"Αγαπητοί εργοδότες, δεν ξέρετε τι σας γίνεται. Είστε άσχετοι, καράβλαχοι και για κλωτσές. Επίσης είστε άχρηστοι, ηλίθιοι και κομπλεξικοί. Επιπλέον, είστε για φτύσιμο και καλά κάνουν όσοι το ξ***** στις δουλειές σας και σας κλέβουν. Και βέβαια όλα αυτά δεν είναι απόλυτα, γιατί πάντα θα βρεις ένα καλό εργοδότη που φέρεται καλά και ξέρει να κρίνει, αλλά είναι τόσο σπάνιος όσο ένας ειδικευμένος υπάλληλος στη σωστή θέση. Γιατί σ' αυτή τη χώρα, άλλο πράμα... θα σπουδάσεις, άλλο θα κάνεις και άλλα λεφτά θα παίρνεις. Τώρα, αν έχεις γνωριμίες, όλα θα πάν! ε γαμάτα. Και δε χρειάζεται να έχεις βγάλει ούτε το λύκειο. Δεν έχει κανένα γαμημένο νόημα. Γιατί αγαπητοί φίλες και φίλοι, ζούμε σε ένα απέραντο μπουρδέλο που δε σέβεται τους νέους, δε σέβεται τους μορφωμένους, τους έξυπνους και τους γρήγορους. Όσο πιο μ******ας είσαι, όσο πιο άσχετος, όσο πιο ηλίθιος, όσο πιο γλείφτης και όσο δηλαδή πιο πολύ μοιάζεις στο αφεντικό σου που κατά τύχη βρέθηκε στη θέση που είναι, ως επί το πλείστον πάντα, τόσο καλύτερα για σένα. Γιατί αν ξέρεις πέντε πράγματα, έχεις σπουδάσει άλλα πέντε και πας να βρεις δουλειά, την π******ισες πατόκορφα. Καταρχάς σε φθονεί το ίδιο σου το αφεντικό επειδή ξέρεις πιο πολλά (αγγλικά) απ' αυτό. Κατά δεύτερον, σε φθονούν οι συνάδελφοί σου επειδή έχεις πτυχίο κι αυτοί όχι. Και κατά τρίτον, θα πληρώνεσαι τόσο σ*****, που κάθε μέρα, θα κλέβεις ένα στυλό και θα νομίζεις ότι κάτι έκανες. Επίσης, με το που βγαίνεις από τη δουλειά, θα είσαι τόσο συγχυσμένος, που ή θα τρως τον ψωρομισθό σου σε ό,τι μαλακία βρεις μπροστά σου για να αναπληρώσεις το κενό της ψυχής σου ή θα τσακώνεσαι και θα μιζερώνεις με όποιον βρεις μπροστά σου. Και δύο πράγματα μπορείς να κάνεις αλλά πιθανώς δεν τολμάς. Ένα: να παρατήσεις τη δουλειά σου και να ζεις ευτυχισμένος και φτωχός και δύο: να πας σε άλλη χώρα που σέβεται τους πολίτες της. Που θα μεγαλώσεις τα παιδιά σου όμορφα, σε πάρκα, με ποδήλατα, θα πηγαίνουν σε σχολεία που έχουν δάσκαλους με την κανονική σημασία της λέξης και θα υπάρχουν υπολογιστές. Που θα πληρώνεις το 70% του μισθού σου σε φόρους αλλά δε θα πληρώνεις ποτέ τίποτα εκτός από το φαί σου. Που θα κάνεις παιδιά και θα σου δίνουν χρόνο και (αληθινά) επιδόματα να τα μεγαλώσεις. Που θα ζε! ις σαν άνθρωπος και δε θα μουντζώνεις όλη μέρα και όλη νύχτα προς όλες τις κατευθύνσεις. Που, που, που, χιλιάδες που.
Στο θέμα μας. Αγαπητοί εργοδότες. Έχετε σκεφτεί ποτέ για ποιο λόγο δεν εκμεταλλεύεστε τους έξυπνους και τους γρήγορους; γ****** τα πτυχία, γ****** τη μόρφωση, γ****** τις γνώσεις. Τη σπιρτάδα και την εξυπνάδα του άλλου γιατί δεν την εκμεταλλεύεστε; Δεν τη βλέπετε; Τη ζηλεύετε; Σας τη σπάει; Έχετε κάποιο συγκεκριμένο πρόγραμμα στο μυαλό σας του πως δουλεύει η εταιρεία σας και δεν μπορείτε να παρεκκλίνετε ούτε μισό πόντο; Ναι, είδαμε τι ωραία που δουλεύετε οι περισσότεροι. Είδαμε πως είναι το δημόσιο, που τρώνε γλυκά και συζητάνε για διάφορες άσχετες μαλακίες ενώ εσύ περιμένεις και περιμένεις και περιμένεις στην ουρά. Είδαμε πως λειτουργούν οι ιδιωτικές εταιρείες με το να πληρώνουν σ***** σε λαδόκολλα και να έχουν τους υπαλλήλους να δουλεύουν 12 και 14 ώρες την ημέρα να κάνουν μαλακίες. Και φυσικά χωρίς να πληρώνουν υπερωρίες. Υπερωρίες. Τι λέξη είναι αυτή; Άγνωστη. Εξηγείστε μου κάποιος γιατί δεν εκμεταλλεύεστε τους γρήγορους ανθρώπους. ...Τώρα που το σκέφτομαι, εκμεταλλεύονται τους γρήγορους με την άσχημη έννοια. Αν πάρουν γραμμή ότι κάνεις πολλά πράγματα, τότε σε αφήνουν να τα κάνειÏ! ‚, μετά το απαιτούν και στο τέλος θυμώνουν άμα δεν τα κάνεις γιατί έχεις πεθάνει πια από την κούραση και όλα αυτά γιατί πληρώνουν ένα βασικό για δουλειά 3 ατόμων. Αδιέξοδο. Να είσαι γρήγορος ή να μην είσαι; Ιδού η απορία.
Μιλάω εκ πείρας. Είμαι γρήγορη. Πολύ γρήγορη. Όταν μου δίνουν μια δουλειά που μπορώ να κάνω, την κάνω γρήγορα και σωστά. Συγκεντρώνομαι, παίρνω μια βαθιά ανάσα, κάθομαι, μου φεύγει το σκατό και την κάνω. Και την τελειώνω. Και ξέρετε γιατί την κάνω γρήγορα; Για να ησυχάσω. Για να κάτσω μετά και να τον ξύσω ή να κάνω κάτι άλλο. Αλλά όταν δούλευα σε γραφείο κι έκανα γρήγορα, ξέρετε τι μου έλεγαν; Να την ξανακάνω τη δουλειά. Γιατί δεν την είχα κάνει καλά; Όχι. Τότε γιατί; Γιατί ήθελαν να με βλέπουν να δουλεύω. Να κάνω ότι δουλεύω. Να φαίνομαι εργατική. ! Και γω ξέρετε τι έκανα; Βαριόμουν. Θανάσιμα. Δε με άφηναν να μπω στο ίντερνετ. Δε με άφηναν να μιλήσω στο τηλέφωνο. Δε με άφηναν να πάω στο σούπερ μάρκετ να πάρω ένα αρχίδι να φάω να ξελαμπικάρει ο εγκέφαλός μου. Μου έδιναν άλλη δουλειά να έχω να ασχοληθώ; Όχι. Απλά μου έλεγαν να ξανακάνω τη δουλειά. Τους ρωτούσα γιατί, και μου έλεγαν γιατί την ήθελαν πιο τέλεια. Κι εγώ ξέρετε τι έκανα; Ότι την ξανάκανα. Αλλά δεν την ξανάκανα. Χρησιμοποιούσα την εξυπνάδα μου για να το ξύνω χωρίς να κάνω τίποτα. Καθόμουν κει 2,5 λεπτά να αλλάξω κάτι ελάχιστο και τους έδειχνα την ίδια δουλειά δεύτερη φορά μετά από 2-3 ώρες και μου έλεγαν μπράβο. Τόσο μ******ες. Τόσο ηλίθιοι. Που να έχω μετά εγώ σεβασμό για τους αποπάνω; Πως να μη βαριέμαι που ζω; Και κυρίως γιατί να κάτσω 876 ώρες εκεί μέσα αφού είχα τελειώσει στις 4 πρώτες τη δουλειά μου; Γιατί όταν είχα δουλειά, δε σηκωνόμουν να πιω καφέ, να καπνίσω, να πιάσω την ψιλοκουβέντα ή απλά να κοιμηθώ όρθια κάνοντας ότι σκέφτομαι. Τι να σκεφτώ; Όταν είχα να σκεφτώ, σκεφτόμουν, το έκανα, το 'δειχνα, άρεσε, ΟΚ, δεν άρεσε, συνέχιζα, όταν τελείωνα, άρεσε, τελείωνα. Γιατί έπρεπÎ! µ να κάτσω άλλες 80 ώρες και να κάνω ότι δουλεύω; Αν έχεις δουλειά, δώσ' τη και τελείωνε. Αν δεν έχεις, άντε και γαμήσου και άσε με ήσυχη. Και στην τελική από που θα πάρω προσλαμβάνουσες; Από που θα πάρω έμπνευση; Από που θα ξελαμπικάρω; Από τη φάτσα σου την άσχημη; Δε γίνεται. Εμπνεύστηκα από τη φάτσα σου κύριε διευθυντά όταν πρωτοήρθα. Τώρα που σε βλέπω κάθε μέρα, θέλω να σε κλωτσήσω. Λυπάμαι, αλλά έτσι είναι τα πράγματα.
Ας μου εξηγήσει κάποιος πούστης γιατί αφήνουν τα γρήγορα μυαλά να λιμνάζουν. Γιατί; Είναι κάποιου είδους άσκηση; Σε πόσα χρόνια θα γίνεις φυτό; Κι αν δεν δεχτείς, καυγάδες, σπάσιμο τσαμπουκά, στρατιωτικά καψόνια. Είναι γαμάτα να δουλεύεις στην Ελλάδα. Έχουμε φτάσει όλοι όσοι δουλεύουμε στον ιδιωτικό τομέα να λέμε «α ρε δημόσιο». Κι όχι για κανένα άλλο λόγο. Αλλά αφού δεν εκμεταλλεύεται που δεν εκμεταλλεύεται κανείς την γρηγοράδα ή την εξυπνάδα μας, γιατί να μην πληρωνόμαστε επειδή το ξύνουμε; Σε πηγάδι κατουρήσαμε; Όχι. Γιατί που να βρεις πηγάδι τη σήμερον ημέρα; Όλα μπαζωμένα είναι.
Ξέρετε τι έκανα; Παραιτήθηκα. Προτιμώ να μην έχω λεφτά και να είμαι ήσυχη παρά να έχω τον κάθε αγράμματο πούστη που αν δεν γλύψει τις σκατομένες κωλότριχες του πιο αποπάνω, δεν έχει να κάνει τίποτα άλλο στη ζωή του. Δε θέλω κανένα καριόλη να μου λέει «Τι το θες το πανεπιστήμιο! Παράτα το! Εδώ να δώσεις σημασία! Στη δουλειά!» Άκου ρε μ******α! Είναι ποτέ δυνατόν να μαθαίνεις, να σπουδάζεις, να μορφώνεσαι και να σου λένε να μην το κάνεις; Μόνο εδώ γίνονται αυτά όπως πιστεύω ή και αλλού; Γιατί όποτε πάνε Έλληνες σε άλλες χώρες διαπρέπουν και όσο μέÎ! �ουν εδώ γίνονται πιο μ******ες από τους μ******ες; Γιατί σου λέει κάποιος να μη μορφωθείς περισσότερο; Γιατί δε θα σου δώσει ποτέ τα παραπάνω φράγκα για το πτυχίο σου; Γιατί φοβάται ότι θα ξέρεις περισσότερα απ' αυτόν και θα σηκώσεις μπαϊράκι; Γιατί σε ζηλεύει επειδή εσύ άμα φύγεις από κει που δουλεύετε θα βρεις άλλη δουλειά ενώ αυτός όχι; Ε άντε και γαμήσου. Δε θέλω άλλη δουλειά. Όχι, ευχαριστώ. Θέλω να πεινάω. Να έχω και αδύνατη κορμάρα. Απ' το να είμαι μπουχέσας με καμένο εγκέφαλο, ας είμαι μια φτωχή έξυπνη κορμάρα.
Τα τελευταία χρόνια είμαι ελεύθερη επαγγελματίας. Ή της αρπαχτής με άλλα λόγια. Κάνω ό,τι μπορείς να φανταστείς. Και δε με νοιάζει. Η δουλειά δεν είναι ντροπή. Η όλη συμπεριφορά του επαγγελματικού κόσμου είναι ντροπή. Θα μου πεις, δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι την άνεση να τα παρατήσουν όλα και να φύγουν. Το ξέρω. Αλλά αν δεν αντιδράει ποτέ κανείς, μια ζωή έτσι σ***** θα είναι και κάθε χρόνο θα χειροτερεύουν.
Ένα απλό παράδειγμα. Αυστραλία. Μια φίλη έχει εκεί ένα ξάδερφο. Που της είπε πως κάποτε στην Αυστραλία ήταν τόσο μπουρδέλο όσο εδώ. σ***** τα πάντα. Όλα. Και τι άρχισε να κάνει ο κόσμος; Απεργία. Όλοι έκαναν απεργία. Όχι 5 γέροι να φωνάζουν με ντουντούκα, 10 αναρχικοί να τα σπάνε και 100 μπάτσοι να δέρνουν τους γέρους. Όλοι έκαναν απεργία και αντιδρούσαν συνέχεια μέχρι να γίνουν αλλαγές. Και μέσα σε 20 χρόνια, ναι, σιγά-σιγά, όχι μέσα σε 10 μέρες, μέσα σε 20 χρόνια, αντίδραση στην αντίδραση, έφτασαν να είναι μια χαρά, να δουλεύουν και να παίρνουν μια χαÏ! �ά λεφτά. Αντιδρούσε ο κόσμος και το κράτος ενέδωσε. Και τώρα όλα εκεί είναι γαμηστερά. Ο ξάδερφος της φίλης κάνει την εξής ανύπαρκτη δουλειά για τα δικά μας δεδομένα: Σηκώνεται το πρωί, πάει, ανεβάζει μια τέντα για να σκιάζει-προστατεύει εργάτες που δουλεύουν, φεύγει, πάει, το ξύνει, κοιμάται, διαβάζει, μαγειρεύει, πάει βόλτα, γυρίζει το μεσημέρι και τη μαζεύει. Αυτή είναι μια δουλειά ανειδίκευτου. Και πόσα παίρνει γι' αυτό; 1200 ευρώ την εβδομάδα. Κλάψτε ελεύθερα. Δεν σας βλέπει κανείς. Φυσικά και δεν ξέρω αν είναι αλήθεια αυτό ή αν είναι μ******ας! και μας είπε τέτοιο ψέμα ίσα για να μας αποτελειώσει, αλλά αυτό έμαθα. Εδώ, σ' αυτό το μπουρδέλο που ζούμε, πόσοι από μας, έκαναν, ή κάνουν, δουλειές για 2 και 3 άτομα και παίρνουν το βασικό; Πόσοι; Χιλιάδες; Εκατομμύρια; Νομίζω πως είναι πάαααρα πολλοί. Κι ας πούμε πως αυτή η ιστορία είναι μια πίπα, μια μαλακία, ένα ψέμα. Να δούμε μια αλήθεια; Που ζούμε; Ποιος είναι ο βασικός; Ποια είναι τα ενοίκια; Πόσο κάνει ο καφές; Το γάλα; Το ψωμί; Η εφημερίδα; Πληρώνατε ποτέ 1.700 δραχμές για ένα καφέ και 1350 δραχμές για Κυριακάτικη εφημερίδα; Γιατί έξω, στην Ευρώπη ντ! ε, ο βασικός είναι τριπλάσιος του δικού μας, τα ενοίκια είναι τα ίδια με τα δικά μας και τα βασικά είδη φτηνότερα; Γιατί εμείς θέλουμε 300 ευρώ να πάμε αεροπορικώς μέχρι τη Θεσσαλονίκη κι έξω θες 10 ευρώ για να πας από την Αγγλία στη Γαλλία; Γιατί; Γιατί είμαστε οι χειρότεροι. Γι' αυτό. Γιατί μόνο γκρινιάζουμε και δεν αντιδράμε ποτέ. Και καλά να πάθουμε. Παίρνουμε ό,τι μας αξίζει.
Και γιατί τα θυμήθηκα τώρα όλα αυτά; Να σας πω. Πήγα για μια αρπαχτή. Μια γαμησοδουλειά τελείως φάμπρικα, όλη τη μέρα, κάποια λεφτά. Πήγα, είδα τον όγκο, μου βγήκαν τα μάτια. Ε ρε πούστη είπα, τι γαμήσι θα φάω. Αλλά είπα θα πάω, πήγα, ήμουν εκεί, τώρα θα το έκανα. Κάθομαι κάτω, παίρνω βαθιά ανάσα κι άρχισα να δουλεύω σαν τρελή. Και τα έκανα τέλεια. Δε σήκωσα κεφάλι για 6 ολόκληρες ώρες. Τα δάχτυλά μου ξεφλούδισαν. Η πλάτη μου άρχισε να αντιδράει. Αλλά εγώ τίποτα. Μάλιστα, μετρούσα το χρόνο, για να δω πόση δουλειά βγάζω σε πόσο χρόνο, μετρούσα πόσα έχω ! και δούλευα με την ανάλογη ταχύτητα. Υπολόγισα πως θα τελειώσω σε 6 ώρες, είδα πως αν δεν κουνηθώ καθόλου, θα έχω τελειώσει τότε και αυτό έκανα. Δε βρήκα λόγο να κάτσω εκεί 2 ώρες παραπάνω, να κλείσω 8ωρο γιατί έτσι θα έδειχνα ότι παλεύω σκληρά. Φαινόταν ότι πάλευα σκληρά. Άλλωστε είχα και δουλειά στο σπίτι. Γιατί να μην τελειώσω νωρίτερα και να πάω να συνεχίσω τη δουλειά που είχα στο σπίτι μου; Έτσι λοιπόν, λίγο πριν τις 6 ώρες, που είδα ότι τελείωνα, πήγα να ρωτήσω για τα λεφτά. Και μου είπαν ότι αυτά τα λεφτά είναι για 8 ώρες. Και ξαφνικά μου γύρισαν! τα μάτια ανάποδα από την τσαντίλα μου. Εντωμεταξύ ενθουσιασμένοι από το αποτέλεσμα. Τα κοίταζαν και έλεγαν «Ουάου! Μπράβο! Σε ευχαριστούμε» και τέτοια. Και τότε θυμήθηκα πως είναι να δουλεύεις σε εταιρεία. Έβλεπα τη γραμματέα δίπλα να ξύνει το μ**** της, είχε ματώσει πια από το πολύ ξύσιμο, πήγαινε για κατούρημα και ερχόταν μετά από 20 λεπτά. Τι σ***** ρε πούστη, αποτρίχωση έκανε; Μου είπε, θα σε βοηθήσω, τον π******ο μου βοήθησε, να μου πρηστεί κι άλλο με την πολυλογία της που θα έκανε παιδί η θεια της η Μαρίκα και πόσο τον είχε ο άντρας της ανιψιάς! της γειτόνισσας του μπατζανάκη του φούρναρη της γειτονιάς της. Τι έκανα; Άφησα λίγη δουλειά που ήθελε 5 λεπτά να τελειώσει κι άρχισα να το ξύνω, να χαζεύω, να μετράω, να ζυγιάζω, να διπλώνω, να αφήνω, να τρώω ένα σνακ, βγήκα έξω κι έπαιξα ένα παιχνίδι στο κινητό, ε μ' αυτά και μ' αυτά, πέρασε μιάμιση ωρίτσα. Πήγα, έκλασα και τα υπόλοιπα, πληρώθηκα, μούντζωσα, έφυγα.
Φάτε σ***** κύριοι εργοδότες. Δεν σας είπε κανείς να δουλεύετε σα σκύλοι και να μην έχετε προσωπική ζωή. Δεν σας είπε κανείς να είστε σκλάβοι κανενός. Μη ζητάτε να γίνουμε σκλάβοι σας. Μη ζητάτε παράλογα πράγματα. Και βλέπετε ένα έξυπνο άνθρωπο. Ένα γρήγορα άνθρωπο. Εκμεταλλευτείτε τον. Δώσ' του δουλειά. Ενδιαφέρουσα δουλειά. Πληρώστε τον παραπάνω. Πείτε του «μπράβο!». Πείτε το το γαμημένο και δε θα πέσει κάτω. Ο έξυπνος άνθρωπος, θα ευχαριστηθεί με το μπράβο σας και θα κάνει περισσότερα. Αν τώρα είναι μ******ας και δεν κάνει τίποτα, σκίστε τον. Αλλά αρχικά, πείτε ένα μπράβο, ένα ευχαριστώ, δώστε κανένα φράγκο και νομίζω πως δε θα χάσετε. Θα πετάει η επιχείρησή σας. Δε σημαίνει πως άμα πεις μπράβο, θα σου φάει ο άλλος τη θέση. Γιατί αυτό είναι το πρόβλημα σ' αυτή τη γαμημένη χώρα. Αν δεν πάει ο άλλος 96 χρονών δεν παίρνει τον πούλο να σηκωθεί να πάει στο μνήμα. Όχι. Κι αυτός που περιμένει, θα περιμένει για να πάρει τη δουλειά στα 45 του, οπότε, θα έχει μαζεμένα τόσα νεύρα, τόσο άγχος, τέτοια πίκρα, που θα είναι χειρότερος από τον κωλόγερο που έφυγε. Έτσι πάει εδώ. Η νεολαία είναι για τον πο***ο και η γερουσία μπροστά. Κωλόγεροι παντού, εργοδότες μ******ες, σκατόχωρα μ******. σ***** να φάτε. Καλύτερα να μην έχω, παρά να τα φάω στον ψυχίατρο και στις φυσικοθεραπείες! Ουστ!"
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
troktiko: Τα πολύ χοντρά μπινελίκια τα σβήσαμε.
http://troktiko.blogspot.com/2008/10/blog-post_6362.html
-------------------------------------------------------------------
ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ
Τί σχόλιο να κάνεις όχι σε μια πιτσιλιά... αλλά σε έναν κουβά σ****. Το σβήνω και εγώ για να είναι ευπρεπισμένο.
Το παραπάνω χαρακτηριστικό παραπάνω παράδειγμα είναι ο κιτρινισμός που βασιλεύει σε ορισμένα blog σε όλο του το μεγαλείο... full της ανωνυμίας... ο ανωνυμος-η "εργαζόμενος" αναγνώστης, ο ανωνυμος "άχρηστος" και λοιπά ****** εργοδότης, ο ανώνυμος διευθυντής, η ανώνυμη φίλη στην Αυστραλία που με 20 χρόνια απέργίες κατάφερε να αλλάξει τα πράγματα(!!!!!!) η ανώνυμη αεροπορική εταιρεία που με 10 Ευρώ σε πάει Αγγλία-Γαλλία(!!), η ανώνυμη φάμπρικα που τους έβγαλε όλους τα μάτια, ο ανώνυμος αντιγραφέας και ο ανώνυμος αντιγραφέας...
Ο ΚΙΤΡΙΝΙΣΜΟΣ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΥ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου